Dlaczego świat potrzebuje inteligentnych dzieci?

Jeżeli jesteście rodzicami dziecka poniżej 5. roku życia, to mogą nachodzić was wątpliwości, czy próby rozbudzenia jego umysłu leżą w dobrze pojętym jego interesie. Czy dziecko nie byłoby szczęśliwsze, gdyby pozwolono mu spokojnie przejść przez życie, przeciętnie uzdolnionemu, odnoszącemu skromne sukcesy? Czy nie czulibyście się mniej niepewni w obecności dziecka, które jest uległe, konformistyczne, nie wymagają|ce w potrzebach, niespektakularne w swoich ambicjach? Nie ulega wątpliwości, iż byłoby to najłatwiejsze wyjście dla wszystkich stron zainteresowanych, lecz to nie czyni z niego rozwiązania, które należy przyjąć. Niewidomy człowiek może nigdy nie patrzeć na ludzkie cierpienia, może nigdy nie widzieć nędzy i zniszczenia, lecz nikt nie zalecałby poważnie ślepoty jako środka prowadzącego do zadowolenia. Odmawiając dziecku prawa do urzeczywistnienia jego wrodzonych zdolności zachęcacie je do, być może, bardziej tragicznej formy ślepoty, braku szerszego spojrzenia, który towarzyszy tępemu, nieprzenikliwemu umysłowi.

Świat potrzebuje ludzi inteligentnych. Istotnie, nasze przeżycie może zależeć od podniesienia ogólnego poziomu umiejętności umysłowych kilkakrotnie w przeciągu następnych kilkudziesięciu lat. Nie chcę przez to powiedzieć, że staniemy się bardziej obyci z techniką, lecz będziemy mieć bardziej wizjonerską i twórczą inteligencję, której cele będą długo|trwałe, w miejsce nieustannego dążenia do krótkotrwałych korzyści.

Napisałem wcześniej w tej książce, że wybraną przez nas strategią przeżycia było bycie bardziej inteligentnymi od wszystkich innych gatunków na ziemi. Jak dotąd strategia ta okazała się skuteczna, lecz nasze osiągnięcia, w kategoriach ewolucji, są nadal mało istotne. Dinozaury rozwijały się przez około 140 milionów lat, zanim zniknęły w o- kresie krótszym niż sto lat. My przetrwaliśmy w cywilizowanym stanie tylko przez kilka tysięcy lat. Nie istnieje żadna pewność, że będziemy równie „dobrzy”, nie mówiąc już o byciu lepszymi, niż dinozaury. Powinniśmy zwalczyć w sobie zuchwałe przekonanie, że nasz gatunek niezmiennie będzie prosperował. Natura nie obdarza nikogo boskimi prawami przeżycia. Musimy je wywalczyć, w grze ewolucji nagrodą jest istnienie jedyną, straszną karą jest wymarcie, a wymarcie oznacza zniknięcie na zawsze. Jeżeli ludzkość pójdzie w ślady dinozaurów, to powodem tego nie będzie nasza nadmierna mądrość służąca naszemu dobru, jak niektórzy sugerują, lecz to, że nie jesteśmy wystarczająco mądrzy. W walce o przetrwanie bronią, którą otrzymaliśmy wskutek selekcji naturalnej, są zdolności umysłowe. Z walki tej wyjdziemy zwycięsko, jeżeli broń, którą będziemy wałczyć, będzie najlepsza z możliwych. W chwili dzisiejszej broń ta zaledwie dorównuje wyzwaniu.